Sultan 2. Abülhamid Hanı bütün yoğunluğuyla tartışmaya devam ediyoruz. Aslında tartıştığımız da yok.
Bazılarının Amacı ise İnceden Osmanlı ve Padişah Sultan Abdülhamiti , hatta TBMM Başkanı İsmail Kahraman’ıda Yıpratmaktır.
Fikrimce, II. Abdülhamid, Osmanlı’nın en derin bunalımlar döneminde yaşayan, modernleşmeyle başa çıkmak için olağanüstü çabalar gösteren bir liderdir. Osmanlı modernlik tecrübesini geliştirirken mekteplerle medreseleri beraber tutmuştur.
On binlerce kilometre telgraf ve demir yolları döşemiştir. Tekno-modernliğin özgün isimlerinin başında yer alır. Meşrutiyetle de çatışan, otoriter tutumlara dayalı siyasetler uygulayan ancak sonunda kansız bir biçimde meşrutiyete geçişi kabul eden bir liderdir.
Yaptığımız onu durduğumuz yere göre sembolleştirerek yeniden üretmek. Bunun için onu yerin dibine batırıyoruz. Kendi kimliklerimizi beslemek ve durduğumuz yerin siyasal ve ideolojik anlamlarını desteklemek için çaba harcıyoruz.
Biz gençlerin Atalarını, soyunu, Osmanlıyı tanıması ve bilmesi her türk gencinin hakkıdır.
Bazı çevrelerce hedef alınan ve yıpratılmak istenen cennet mekan padişahının sempozyumun yapılmasından bile rahatsız olunması çok Düşündürücüdür.
Türk Gençliğinin Tarihimizle de kurduğumuz ilişki bu Abdülhamid ile de kurduğumuz ilişki bu olmalıdır.
Bazı çevreler, İttihatçılar, Ermeni komitacıları ve resmi ideoloji onu kızıl sultan olarak sembolleştirmeyi hedef edindi.
Bütün Osmanlı varlığı onun şahsiyeti etrafında gerici, İslamist ve dinci diye kodlandı. Cumhuriyetin Kemalist ideolojisi ve oryantalistler İslamist olduğu yönünde aynı tutumu benimsediler. Çünkü Abdülhamit ittihad-ı İslam siyasetini destekledi, batılıların İslam dünyasına saldırılarını ve sömürmelerini engellemek için cihat hareketlerini destekledi. Örneğin ünlü şeyh Ebul Hüda Şam vilayetinde desteklendi, Şazeli şeyhi Zafir Efendi Kuzey Afrika’da cihat ve muhalefet için harekete geçirildi. Bütün İslam coğrafyası Batılı güçlerin sömürgecilik faaliyetlerine karşı İttihad-ı İslam ve cihat fetvalarıyla seferber edildi.
Aynı Abdülhamit içerde meşrutiyet düşüncesiyle gelişen matbuata karşı tavır aldı, Meclisi Mebusanı kapattı ve kanun-i Esasiyi rafa kaldırdı.
Bu tutumlarından dolayı meşrutiyetten yana olan İslamcılar tarafından bile istibdatcı olarak damgalandı. Nursi, Akif, Filibeli Ahmet gibi birçok İslam mütefekkiri Abdülhamid’e müstebit dedi ve bundan dolayı da kimisi sürgün edildi( Filibeli gibi).
II. Abdülhamid‘in modernleşme ile kurduğu ilişki eklektikti. Onu reddetmek ya da tümüyle benimsemek gibi bir tutum içinde değildi. Bu açıdan önemli bir modernleşme tecrübesi ortaya koydu. Buna Osmanlı modernleşmesi demek mümkün.
Halkı aşağılamayan, dışlamayan, dini ötekileştirmeyen ve devleti kurtarmaya yönelen bir modernleşmedir bu. Şeriatla da, gelenekle de, tarihle de uzlaşmacı bir ilişkiyi temsil eder. Her şeyden önce devleti kurtarmayı ve kalkınmayı hedeflemektedir. Cumhuriyet modernleşmesi gibi halkı kurtarmak gibi bir tutum içinde değildir. ( kutuluşçu modernleşme yerine kalkınmacı modernleşme) Bundan dolayı değişen, modernleşen saraydır. Batı dünyası ile çalışacak ve devleti dünya içindeki yeni düzende tutacak saray ya da bürokratlardır. Bundan dolayı bunların modernleşmesi elzemdir.
Mektepler medreselerle, kulüpler tarikatlarla beraber hayatını sürdürür. Modernistler ve Kemalistler tarafından kozmopolit ve ikilik diye yaftalanan bu tutum aslında modernlikle uzlaşıcı bir gelenek, din, tarih ve toplum anlayışını geliştirilmeyi hedeflemektedir.
Modernleşme ile kurulan bu ilişki tarzında bir yandan sarayında Batı müziğine yol açan ve ona gayet olumlu bakan bir Abdülhamit var, öte yandan Chicago’da açılan Dünya Fuarı’nda yer alan Türk köyünde Mevlevi semanın gösteri olarak gerçekleşmesine karşı çıkar.
Yine uzlaşmacı, eklektik modernliği inşanın en önemli göstergelerinden biri milli mimaridir. Önce İstanbul’da başlayan daha sonra 1928 yılına kadar devam eden bu mimari yapı ülkemizin en önemli özgün girişimlerinden biridir.
Örneğin I. Meclis, bu mimari geleneği temsil eder. Kemalettin Bey gibi önemli mimarlarımız yetişir. Fakat 1928 yılında uygulanan radikal modernleşme ile beraber geleneğe, dine ve tarihe yol vermeyen bir modernliğe geçilir.
Burada artık pür Avrupai mimarlık devreye girer. Devletin ve toplumun yapısında da 1924 yılından itibaren bu kararlar uygulanmaya başlar.
II. Abdühamid, Türkiye İslamcılığında Kemalizm’in dini ve geleneği tasfiye eden modernlik politikalarına karşı meydan okuyucu bir semboldür. Bunu en yetkin biçimde yapanların başında Necip Fazıl gelir. Onun söyleminde padişahımız bu defa bir veliye döner. Böylece halk nazarında kızıl sultan ve mürteci imgeleri yerle bir edilir.
İstibdat etrafındaki algılanması parçalanır. O, artık var olmak isteyen bir tarih bilincinin şahıslaşmış sembolüdür. 1960 ve 1970’lerin muhafazakâr, İslamcı ve dindar kuşakları bu Abdülhamid bilinciyle yetişirler. Kemalistlerin Atatürk ismini kullanarak yaptığı baskı politikalarına karşı Abdülhamit ismiyle direnişe geçilir.
II. Abdülhamid, Osmanlı’nın en derin bunalımlar döneminde yaşayan,başarılı bir liderdir.
On binlerce kilometre telgraf ve demir yolları döşemiştir. Meşrutiyetle de çatışan, otoriter tutumlara dayalı siyasetler uygulayan ancak sonunda kansız bir biçimde meşrutiyete geçişi kabul eden bir Cennet Mekan Osmanlı Sultanıdır.
