Filozof – Şair Rıza Tevfik Bölükbaşı Sultan Abdülhamid Hana Yazdığı Af ve Özür Dilemek için yazdığı Şiiri
Adem Çevik’in, Abdülhamid’de Yanılanlar adlı derlemesinde Rıza Tevfik’e ayrılmış olan bölümü aşağıya naklediyorum. Hakikaten çok ilginç ve leziz bir yazı olmuş. Hamallarla diyaloğundaki garabetten şiirlerinin dilindeki çekiciliğe, döndüğü hatasını itirafındaki samimiyetinden inandığını söylemedeki cesaretine kadar pek çok noktada, tasavvuf hakkındaki bazı görüşlerinden dolayı pek yüksek bir mevkie oturtmasam da büyük bir sempati beslediğim, şiirdeki üslubunu ve hatasından dönüşündeki samimiyetini takdir etmekten kendimi alamadığım Rıza Tevfik’le ilgili kıymetli bilgiler veren, mühim izler gösteren ve bu sebeple okunması gereken bir yazıdır efendim. Okuyun.
Onun, “Nerdesin!” diye başlayan şiirini okuyup da hâlâ II. Abdülhamid’e vatan düşmanlığını yakıştıranların kafasını iki eli arasına alıp düşünmesi yerinde bir hareket olur herhalde. İşte Rıza Tevfik’in pişmanlık dolu şiiri:
SULTAN ABDÜLHAMİD HAN’IN RUHANİYETİNDEN İSTİMDAT
Nerdesin şevketlim, Sultan hamid han?
Feryâdım varır mı bârigâhına?
Ölüm uykusundan bir lâhza uyan,
Şu nankör milletin bak günâhına.
Tahkire yeltenen tac-ü tahtını,
Denedi bu millet kara bahtını;
Sınad-ı sillenin nerm ve sahtını,
Rahmet et sultanım suz-i âhına.
Târihler ismini andığı zaman,
Sana hak verecek, ey koca sultan;
Bizdik utanmadan iftira atan,
Asrın en siyâsî padişâhına.
“Pâdişah hem zâlim, hem deli’ dedik,
İhtilâle kıyam etmeli dedik;
Şeytan ne dediyse, biz ‘belî’ dedik;
Çalıştık fitnenin intibahına.
Dîvâne sen değil, meğer bizmişiz,
Bir çürük ipliğe hülyâ dizmişiz.
Sade deli değil, edepsizmişiz.
Tükürdük atalar kıblegâhına.
Sonra cinsi bozuk, ahlâkı fena,
Bir sürü türedi, girdi meydana.
Nerden çıktı bunca veled-i zinâ?
Yuh olsun bunların ham ervâhına!
Bunlar halkı didik didik ettiler,
Katliâma kadar sürüp gittiler.
Saçak öpmeyenler, secde ettiler.
Bir asi zabitin pis külâhına.
Bugün varsa yoksa …………..,
Şöhretinde herkes fuzuli dellal;
Âlem-i mânâ’dan bak da ibret al,
Uğursuz taliin şu gümrâhına.
Haddi yok, açlıkla derde girenin,
Sehpâ-yı kazâya boyun verenin.
Lânetle anılan cebâbirenin
Bu, rahmet okuttu en küstâhına.
Çok kişiye şimdi vatan mezardır,
Herkesin belâdan nasîbi vardır,
Selâmetle eren pek bahtiyardır,
Bu şeb-i yeldânın şen sabahına.
Milliyet dâvâsı fıska büründü,
Ridâ-yı diyânet yerde süründü,
Türkün ruhu zorla âsi göründü,
Hem peygamberine, hem Allâh’ına.
Sen hafiyelerle dem sürdün ancak,
Bunlar her tarafa kurdu salıncak;
Eli,yüzü kanlı bir sürü alçak,
Kemend attı dehrin mihr-u mahına.
Bu itler nedense bana salmadı,
Bahalıydı başım kimse almadı,
Seyrandan başkaca iş de kalmadı;
Gurbet ellerinin bu seyyahına.
Hoş oldu cilvesi Cumhuriyetin,
Tadı kalmamıştı Meşrutiyetin,
Deccal’a dil çalan böyle milletin,
Bundan başka çare yok ıslahına.
Lâkin sen sultânım gavs-ı ekbersin
Âhiretten bile himmet eylersin,
Çok çekti şu millet murada ersin
Şefâat kıl şâhım mededhâhına.
Rıza Tevfik BÖLÜKBAŞI
